فلسفه اتایمی

فرهنگ اتایمی:اتایمی میدان شجاعت و قدرت است.میدان آزمایش سرعت و برتری فکری ، میدان جهاد و ایثار وآزمایش است؛میدان تثبیت و شناساندن خود در جهت باروری و بارورکردن می باشد.

اتیمی میدان دفاع است:اتایمی میدان دانایی ، سرعت عمل ، پرواز و اوج تکنیکی همراهان است.قرمزی اوتایمی و قرار گرفتن همراه در آن به پشتوانه ای برای خون های شهیدان و ادامه دهنده راه حق و گذشتن از خود، برای رهایی از وابستگی و گریز از فرهنگ بیگانه و سوگند وفاداری و پیمان برادری است تن ندادن به ذلت و حفظ کردن عزت و شرف است.

رنگ سفید وسط دایره علامت صلح و دوستى در روى كره زمین است و رنگ قرمز علامت خون و رنگ سفید آخر علامت مرگ یا فدا شدن - و ما در این دایره با كسى مسابقه نمى دهیم ، ما فقط مبارزه مى كنیم و دایره اوتایمى ما اول صلح و دوم خون و نهایت مرگ است.

اندازه ها به ترتیب از مرکز اوتایمی:

1-دایره سفید مرکز اوتایمی به قطر 50 سانتی متر

2-دایره سرخ به قطر 6 متر

3-دایره سفید به قطر 7 متر (به صورت خط سفید به عرض 10 سانتی متر)

4-مربع سرخ به ضلع 8 متر (به صورت خط سرخ با عرض 10 سانتی متر)

 در کنار اوتایمی نوشته می شود»TOA«

یاد بگیر كه در زندگی ، از نقاط ضعف خود به عنوان نقاط قوت استفاده كنی. راز موفقیت در زندگی ، داشتن امكانات نیست ، بلكه استفاده از "بی امكانی" به عنوان نقطه قوت است.

كودكی ده ساله كه دست چپش در یك حادثه رانندگی از بازو قطع شده بود ، برای تعلیم فنون رزمی جودو به یك استاد سپرده شد. پدر كودك اصرار داشت استاد از فرزندش یك قهرمان جودو بسازد!

استاد پذیرفت و به پدر كودك قول داد كه یك سال بعد می تواند فرزندش را در مقام قهرمانی كل باشگاهها ببیند. در طول شش ماه استاد فقط روی بدن سازی كودك كار كرد و در عرض این شش ماه حتی یك فن جودو را به او تعلیم نداد. بعد از شش ماه خبر رسید كه یك ماه بعد مسابقات محلی در شهر برگزار می شود . استاد به كودك ده ساله فقط یك فن آموزش داد و تا زمان برگزاری مسابقات فقط روی آن تك فن كار كرد. سر انجام مسابقات انجام شد و كودك توانست در میان اعجاب همگان ، با آن تك فن همه حریفان خود را شكست دهد !

سه ماه بعد كودك توانست در مسابقات بین باشگاهها نیز با استفاده از همان تك فن برنده شود .

وقتی مسابقات به پایان رسید ، در راه بازگشت به منزل ، كودك از استاد راز پیروزی اش را پرسید.

استاد گفت : " دلیل پیروزی تو این بود كه اولا به همان یك فن به خوبی مسلط بودی. ثانیا تنها امیدت همان یك فن بود. و سوم اینكه تنها راه شناخته شده برای مقابله با این فن ، گرفتن دست چپ حریف بود، كه تو چنین دستی نداشتی !"

یاد بگیر كه در زندگی ، از نقاط ضعف خود به عنوان نقاط قوت استفاده كنی. راز موفقیت در زندگی ، داشتن امكانات نیست ، بلكه استفاده از "بی امكانی" به عنوان نقطه قوت است. "

 

تغذیه فوری پس از ورزش تاثیر ورزشی را خنثی می کند .

فیزیولوژی ورزشی

بدن انسان برای اینکه بتواند نقش خود را به طور مؤثر در زندگی ایفا کند باید از آمادگی جسمانی خوبی برخوردار باشد یعنی به طور مداوم انرژی لازم را در اختیار داشته باشد تا بتواند وظایف خود را به نحو احسن انجام دهد.

  وقتی سخن از آمادگی جسمانی به میان می آید مقصود از آن داشتن چنان قلب ، عروق خونی و ریه ها و عضلاتی است که بتوانند وظایف خود را به خوبی انجام دهند و با شور و نشاط تمام در فعالیت ها و تفریحات سالمی شرکت کنند که افراد عادی و غیر فعال از انجام آنها ناتوانند.

عوامل متعددی در آمادگی جسمانی مؤثر است اما چهار عامل بیش از عوامل دیگر در این میان ایفای نقش می کنند این عوامل عبارتند از (قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، انعطاف عضلانی و استقامت قلبی ریوی)

 قدرت عضلانی
همانطور که می دانید حدود ۴۰ درصد وزن بدن را عضلات تشکیل می دهند این عضلات در خود تولید انرژی می کنند که این نیرو قدرت عضلانی نامیده می شود که البته قابل اندازه گیری نیز هست. مهمترین عامل شناخته شده در آمادگی جسمانی استعداد و توانایی عضلات در وارد کردن نیرو یا مقاومت در برابر آن است.

تمرینات قدرتی از عواملی است که سبب حجیم شدن تارهای عضلانی می شود و توانایی فرد را در کاربرد نیروی تولید شده افزایش می دهد. قدرت عضلانی اهمیت بسیاری در ورزشهای مختلف و البته فعالیت های روزانه دارد بسیاری از مردان و حتی زنان از عضلات بازو و سرشانه ضعیفی برخوردار هستند که باعث ضعف در فعالیت های ورزشی و روزانه و ایجاد درد و بیماری در سنین بالا می شود.

 استقامت عضلانی
عضلات در خود انرژی ذخیره می کنند. این عمل به ماهیچه ها امکان می دهد که مدت زیادی به فعالیت خود ادامه دهند. این عمل عضلات را استقامت عضلانی گویند. استقامت عضلانی عبارت است از ظرفیت یک عضله یا گروهی از عضلات برای انقباض مداوم.

معمولاً استقامت عضله را با قدرت عضلانی اشتباه می گیرند ولی باید توجه کرد که معمولاً استقامت عضلانی عبارت است از توانایی در کاربرد قدرت و نگهداری این توانایی برای مدت نسبتاً طولانی. برای مثال در فعالیت هایی چون: برف پارو کردن، چمن زدن، نظافت و یا حرکات ورزشی چون دراز و نشست، بالا کشیدن بدن در حالت بارفیکس و . . . استقامت عضلانی نقش اساسی دارد که می شود با تمرینات منظم ورزشی آن را افزایش داد.

 انعطاف عضلانی
توانایی در کاربرد عضلات در وسیعترین دامنه حرکت آنها به دور مفصلها را انعطاف پذیری گویند. این عامل در آمادگی جسمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

با تمرینات ورزشی میزان توانایی مفاصل بدن در خم شدن و چرخیدن بیشتر می شود و در نتیجه کارایی عضلات بهبود می یابد اگر مفاصل از انعطاف کمی برخوردار باشند محدودیت حرکتی برای بدن ایجاد می شود.

 انعطاف پذیری در فعالیت های روزانه چون باغبانی، خانه داری، فعالیت های ورزشی که احتیاج به نرمی و انعطاف پذیری دارند مؤثر است. که البته این نقش در فعالیت های ورزشی چون ژیمناستیک ، کانگ فوتوآ21 و میدانی و . . . پر رنگ تر می شود.

 استقامت قلبی و ریوی
بسیاری از دانشمندان و صاحب نظران ورزشی عقیده دارند که عامل استقامت قلبی ریوی در آمادگی جسمانی بیش از عوامل دیگر اهمیت دارد و بعضی دیگر دقیقاً بر عکس این نظریه مهر تأیید زدند. اما تجربه نشان داده است که استقامت قلبی ریوی از عوامل اساسی آمادگی جسمانی است و با تمرینات استقامتی شدید و سنگین می توان آن را ارتقاء بخشید.

 فیزیولوژی عضلات
عضلات دستگاهی هستند که مواد غذایی را از صورت شیمیایی به صورت انرژی مکانیکی یا کار تبدیل می کنند. می دانیم که حرکات بدن از انقباض عضلات حاصل می شود بدین معنی که عضلات مخطط که به استخوانهای بدن متصلند با اراده فرد منقبض می شوند و حرکت جابجایی را در بدن میسر می کنند.

در بدن انسان سه نوع عضله وجود دارد (عضلات مخطط یا اسکلتی ـ عضلات صاف و عضله قلب) که ما در این بخش فقط عضلات مخطط را بررسی می کنیم. عضلات مخطط حاوی ۷۰ درصد آب،۲۰درصد پروتئین و ۱۰ درصد کربوهیدراتها و چربی و نمکهای معدنی و املاح است که البته ترکیبات عضله در اعضای مختلف بدن تغییرات وسیعی دارند.

در بخش عضلات مخطط ۲ مطلب را بررسی می کنیم :

 ۱- انقباض عضله، ۲- منابع انرژی عضله.

انقباض عضله :

اگر طول عضله به هنگام انقباض تغییر نکند این انقباض را (هم طول) می گویند. در این نوع انقباض جسم مقاوم جابه جا نمی شود تمام انرژی حاصل از انقباض به حرارت تبدیل می شود. ولی اگر انقباض عضله به کوتاه شدن آن منجر شود آن انقباض را (هم تنش) می گویند که باعث می شود جسمی که در برابر عضله قرار می گیرد جابه جا شود.

سرعت انقباض عضله با مقدار وزنه ای که در مقابل آن قرار می گیرد رابطه عکس دارد. اگر هیچ نیرویی در برابر عضله قرار نگیرد عضله سریعاً منقبض می شود ولی اگر به تدریج نیروی مخالف افزایش می یابد از سرعت انقباض کاسته می شود. تا اینکه اگر میزان نیروی مخالف برابر با نیروی عضله شود سرعت کوتاه شدن یا انقباض به صفر خواهد رسید.

 منابع انرژی عضله
عضله برای آنکه به حالت انقباض درآید احتیاج به انرژی دارد. منبع اصلی انرژی عضله آدنوزین تری فسفات ATP است که به مقدار کمی در عضله وجود دارد ولی به مقدار زیادی انرژی آزاد می کند. کراتین فسفات CP منبع انرژی دیگری است که در سلولهای عضلانی ذخیره می شود.

اگر مقدار ATP در سلول بیش از اندازه لازم باشد انرژی اضافی صرف تولید CP می شود و در نتیجه مقدار بیشتری از انرژی ذخیره خواهد شد. به مجرد ذخیره ATP در عضله CP موجود به سرعت و سهولت به ATP تبدیل می شود و در نتیجه CP باعث ثابت ماندن مقدار ATP عضله می شود.

انرژی حاصل از CP و ATP برای مدت کوتاهی انرژی لازم را تأمین می کنند پس در فعالیت های شدید بدنی که بیش از چند دقیقه طول می کشد باید منبع دیگری از انرژی وجود داشته باشد. این انرژی از تجزیه گلیگوژن حاصل می شود و چون این واکنش در مجاورت اکسیژن قرار می گیرد آن را هوازی یا (با اکسیژن) می گویند.

اگر اکسیژن به اندازه کافی برای این واکنش های شیمیایی وجود نداشته باشد در عضله اسیدلاکتیک تولید می شود. قسمت اعظم این اسیدلاکتیک مجدداً به گلوکز و گلیگوژن تبدیل می شود و مقداری از آن در عضله بر جای می ماند.

در ورزشهای سخت و طولانی و مخصوصاً افرادی که از آمادگی جسمانی کمی برخوردارند خستگی عضلات بعد از ورزش مربوط به اسیدلاکتیک باقی مانده در عضله است، میزان خستگی با مقدار اسیدلاکتیک موجود در عضله رابطه مستقیم دارد.

تولید انرژی در بدن به ۳ طریق انجام می گیرد که ۲ طریق آنها برای تولیدATP نیاز به اکسیژن ندارند (بی هوازی) و در سومین طریقه وجود اکسیژن کاملاً ضروری است که به آن (هوازی) گویند:

 سیستم ATP-CP
در ورزشهایی چون: پرتاب نیزه ، پرتاب دیسک ، دو ۱۰۰ متر و شیرجه یا فعالیتهایی که زمان اجرای آن بسیار کم است (حدود ۱۰ ثانیه) و با حداکثر شدت انجام می شوند انرژی مورد نیاز را از این سیستم تأمین می کنند. ATP وCP موجود در عضله به صورت ذخیره وجود دارند و به هنگام فعالیت انرژی مورد لزوم را تهیه می کنند. در این سیستم برای تأمین انرژی احتیاجی به حضور اکسیژن نیست (بی هوازی)
 سیستم اسیدلاکتیک
در ورزشهایی که زمان اجرای آنها بین ۱ تا ۳ دقیقه طول می کشد انرژی مورد نیازشان را از این طریق تأمین می کنند مثل دوهای ۴۰۰ و۸۰۰ متر وکشتی. هنگام اجرای این فعالیت ها اکسیژن به قدر کافی در عضله موجود نیست لذا گلوکز موجود در عضله به اسیدلاکتیک و ATP تبدیل می شود. در حقیقت در این سیستم گلوکز عامل اصلی تأمین کننده انرژی عضله است.

 سیستم هوازی
هر موجود زنده ای برای ادامه زندگی و فعالیت احتیاج به اکسیژن دارد. بعد از چند دقیقه که اکسیژن به بدن نرسد، نه ATP در بدن ساخته می شود و نه انرژی وجود دارد و در نتیجه زندگی پایان می یابد. در ورزشهایی که بیش از ۳ دقیقه طول می کشد عضلات انرژی مورد احتیاج را از تجزیه مواد غذایی در مقابل اکسیژن بدست می آورند.

در دوهای ماراتن، کوهنوردی و. . . ATP مورد نیاز عضلات از این طریق تأمین می گردد. پروتئین ها، گلیگوژن و چربیها از جمله مواد غذایی هستند که در این سیستم مورد استفاده قرار می گیرد و بیشترین مقدار تولید ATP را نیز دارد.

 برگشت به حالت اولیه و وام اکسیژن (ریکاوری)
همانطور که گفته شد برای اینکه بدن از حالت استراحت به حالت فعالیت درآید فعل و انفعالات متعددی در عضله صورت می گیرد تا انرژی لازم کسب شود. همچنین برگشت بدن از حالت فعالیت به حالت استراحت نیز بسیار مهم است که آن را برگشت به حالت اولیه (Recavery) گویند.

ذخیره اکسیژن بدن هنگام فعالیت های شدید به مصرف سوخت و ساز بدن می رسد؛ در نتیجه هنگام استراحت مقدار اکسیژنی که از ذخیره بدن گرفته شده است باید دوباره به بدن باز گردد و اسیدلاکتیک جمع شده در عضلات نیز باید از سلول های عضلانی خارج شودکه البته هر دو نیز هوازی هستند.

انرژی از دست رفته بدن را وام اکسیژن (Oxygen Debt) گویند. مقدار وام اکسیژن برابر است با مقدار اکسیژن مورد نیاز در هنگام فعالیت؛ اگر نوع فعالیت شخص ملایم، طولانی و یکنواخت باشد بدن می تواند انرژی مورد نیاز را از هوا بگیرد و وام اکسیژن به وجود نمی آید والی اگر فعالیت شخص شدید باشد به طوری که او مجبور باشد با کمبود انرژی به فعالیت خود ادامه دهد مبتلا به وام اکسیژن می شود.

مدت زمانی که طول می کشد تا بدن به حالت اول برگردد بستگی به مدت، شدت و آمادگی جسمانی فرد دارد؛ بعد از فعالیت ها در ۲ یا ۳ دقیقه اول مصرف اکسیژن به شدت پایین می آید اما از این شدت به تدریج کاسته می شود تا به حالت یکنواخت برسد. اگر شخص بعد از فعالیت ورزشی خود، به جای استراحت، کار ساده ای مثل راه رفتن یا دویدن آرام (سرد کردن) را انجام دهد اسیدلاکتیک موجود در بدن زودتر از بین می رود.

 فیزیولوژی گردش خون

دستگاه گردش خون از رگها و قلب تشکیل شده که خون تیره و روشن در آنها جریان دارد. قلب به صورت تلمبه ای قوی خون روشن را از راه سرخرگ آئورت و سرخرگ ششی به بدن می فرستد و از طرفی سیاهرگهای اجوف فوقانی و تحتانی خون تیره را از بدن به قلب بر می گردانند. به استثنای سیاهرگ ششی که خون روشن و تیره را از ششها به قلب بر می گرداند.

سلولهای بدن پیوسته در حال فعالیت اند و برای ادامه حیات و فعالیت خود موادی را می سوزانند و مواد دیگری را دفع می کنند دستگاه گردش خون عهده دار رساندن مواد سوختنی به سلول ها و خارج کردن مواد زائد است. قلب از چهار حفره تشکیل شده است.

دو حفره در طرف راست و دو حفره در طرف چپ. دو حفره بالایی را دهلیز و دو حفره پایینی را بطن می گویند. بطن باعث به حرکت درآمدن خون در بدن می شود و اگر بطن از انقباض بیفتد خون از گردش خواهد ایستاد. شکل قلب شبیه مخروطی است که قاعده آن در بالا و نوک آن در پایین در انتهای بطن ها است.

در موقع ضربان دو دهلیز با هم منقبض می شوند و بعد از مدت نسبتاً کوتاهی دو بطن منقبض می شوند بعد از این انقباض توقف بیشتر و طولانی تری وجود دارد که به منزلة استراحت قلب است. مدت انقباض بطن ها در افراد بالغ ۳/۰ ثانیه و مدت انبساط آنها ۵/۰ ثانیه طول می کشد روی هم رفته یک دوره کامل قلبی ۸/۰ ثانیه طول می کشد بنابراین در هر دقیقه تقریباً ۷۰ دورة قلبی صورت می گیرد و این رقم را تعداد ضربان قلب گویند. همانطور که می دانید در حدود تا وزن بدن را خون تشکیل می دهد یعنی یک شخص معمولی با وزن در حدود۷۰ کیلوگرم دارای ۵ تا ۶ لیتر خون است قسمت اعظم خون را گلبولهای قرمز تشکیل می دهند.

کمبود اکسیژن معمولاً موجب افزایش گلبولهای قرمز خون می شود به همین دلیل است که در ارتفاعات زیاد ورزشکاران استقامتی قادر نیستند رکوردهای جهانی از خود به جا بگذارند چون در مکان های مرتفع فشار نسبی اکسیژن در هوای تنفسی کم است و شخص ورزشکار قادر نیست به راحتی اکسیژن مورد نیاز را در هنگام ورزش از هوا کسب کند لذا این امر در کارایی او اثر نامطلوب می گذارد.

 فیزیولوژی تنفس
طبق تعاریفی که در کتاب های فیزیولوژی انجام شده، تنفس عبارت است از جذب اکسیژن و دفع انیدریدکربنیک به وسیلة سلول زنده، خواه این سلول حیوانی باشد، خواه نباتی.

عمل تنفس طی ۲ مرحله متمایز انجام می شود : تنفس خارجی: که عبارت است از حرکت هوا به داخل ریه ها، انتقال اکسیژن از ریه ها به خون و انتقال انیدریدکربنیک از خون به ریه ها. تنفس سلولی یا داخلی: که شامل جذب اکسیژن و تولید انیدریدکربنیک توسط سلولها می شود. انقباض حجاب حاجز یا دیافراگم و پایین آمدن در محوطه شکم باعث بزرگ شدن قفسه سینه از بالا به پایین می شود.

همزمان با این عمل عضلات شکم بتدریج شل می شود و با انقباض عضلات بین دنده ای، دنده ها به بالا کشیده می شود و استخوان جناغ را به جلو می راند این عمل قفسه سینه را از جلو به عقب می برد و از طرفین بزرگ می کند؛ با بزرگ شدن حجم قفسه سینه فشار موجود در ریه ها از فشار جو کاهش می یابد و باعث حرکت هوا به داخل ریه ها می شوند این عمل آنقدر ادامه پیدا می کند تا فشار هوا در ریه ها با فشار جو برابر گردد. کلیه اعمال بالا را دم گویند.

اما عمل بازدم در نتیجه شل شدن عضلات دمی و بازگشت ریه ها به حالت قبل صورت می گیرد با بالا رفتن عضله دیافراگم و بازگشت حجم قفسه سینه به حالت استراحت، فشار هوا در ریه ها از جو بیشتر می شود و آن قدر هوا از ریه ها خارج می شود تا فشار ریه ها دوباره با فشار جو برابر گردد.
 حجم جاری و تهویه ریوی
حجم هوایی که با هر بار حرکت به داخل ریه ها جریان می یابد را حجم جاری می نامند و مقدار آن بین ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلی لیتر است و تهویه ریوی عبارت است از حجم جاری ضرب در تعداد حرکات تنفسی در دقیقه که معمولاً بین ۱۰ تا ۲۰ بار در حالت استراحت است.

در هنگام ورزش تعداد حرکات تنفسی افزایش پیدا می کند و عمیق تر می شود تا جایی که در فعالیتهای شدید ورزشی عضلات دمی و بازدمی فعال می شوند و تهویه ریوی تا حدود ۱۰۰ لیتر در دقیقه افزایش می یابد.

حداکثر تهویه ریوی ممکن است به ۱۵۰ لیتر در دقیقه هم برسد ولی افزایش تهویه ریوی اگر از ۱۰۰ لیتر در دقیقه بیشتر شود به افزایش جذب اکسیژن کمکی نمی کند زیرا به نظر می رسد که انتقال اکسیژن بیش از این مقدار به بافتها، توسط عضلات قلب و عضلات تنفس محدود می شود.

شما می توانید در بخش نظرات یا ایمیل سوالات خود را در زمینه های مختلف هنر های رزمی مطرح نمایید.

در خصوص سوالی که مطرح است ( بهترین و مفید ترین سبک رزمی جهان چه سبکی است؟ ) 

 شاید اگر از یک تکواندوکار یا ووشوکار یا یک مربی کاراته بپرسید بهترین رشته رزمی چیست بی شک بگویند رشته ای که ما در آن فعالیت می کنیم!!!

هر سبک رزمی زیبایی ها و شاخصه های خود را دارند و به طور یقین نمی شود گفت کدام رشته بهترین رشته در هنرهای رزمی است.

یکی از موضوعات مهمی که همیشه قبل از انتخاب یک رشته رزمی توصیه می شود به آن توجه کنید این است که ببینید هدفتان از روی آوردن به رشته های رزمی چیست ؛ قهرمانی و یا دفاع شخصی ؟ شاید این سئوال برایتان پیش بیاید که چه لزومی به اینکار هست ؟ مگر اصلا این دو هدف در تضاد با هم هستند ؟ مگر نه اینکه رشته های رزمی می توانند هر دوی این اهداف را محقق کنند ؟ در جواب باید گفت : ممکن است این حرف بیشتر در مورد بیشتر رشته های رزمی درست باشد ، اما این روزها همه می خواهند در یک مدت مشخص و کوتاه به اهدافی که دارند برسند ، اینجاست که مشخص کردن هدف بسته به اینکه اولویت شما از تمرین چیست ، شما را در انتخاب رشته ای که اهدافتان را زودتر محقق میکند یاری می کند .
مثلا کسی که به رشته کانگ فوتوآ روی میاورد هم میتواند هدفش یک رزمی کار حرفه ای باشد و هم دفاع شخصی و سلاح سرد و...  . همینطور کسی هم که به تمرین کانگ فوتوآ21 می پردازد ، می تواند هر دوی این اهداف را مد نظر داشته باشد هردوی این افراد پس از مثلا 5 سال تمرین مداوم می توانند به عنوان یک شخص حرفه ای و شاید قهرمان تبدیل شده باشند و هم در صورت لزوم می توانند از مهارت هایشان برای دفاع از خود استفاده کنند . اما حالا اگر یک محدودیت زمانی در نظر بگیریم چطور ؟
در واقع بحث اصلی زمانی است که شما در یک مدت زمان کوتاه و محدود می خواهید به یک هدف مشخص برسید .
مثلا پس از شش ماه تمرین آیا هر دوی این رشته ها به یک اندازه ورزشکار را برای دفاع شخصی آماده کرده اند ؟؟
جواب قطعا منفی است ، ماهیت تاکتیک های کانگ فوتوآ و کاراته ( ین رشته ها را مثال می زنیم )‌ با هم متفاوت است و به همین خاطر معمولا پس از شش ماه تمرین ، یک کانگ فو کار از آمادگی بهتری برای دفاع شخصی برخوردار شده است در حالیکه ماهیت تکنیکهای کاراته به شکلی است که زمان بیشتری می برد تا فرد بتواند از آنها برای دفاع شخصی  بهره ببرد . حالا اگر هدف هدف کسی از روی آوردن به رشته های رزمی فقط دفاع شخصی آن هم در مدت کوتاه باشد ،‌می بینید که تعیین هدف قبل از انتخاب یک رشته میتواند تا حد زیادی برایش موثر باشد . البته تا اینجای کار را معمولا همه می دانند .
بحث این است که اگر کسی با تعیین هدف ، رشته مناسبی را انتخاب کرد دیگر کار تمام است ؟ باز هم جواب منفی است !
نکته ای را که نباید فراموش نکرد این است که در اکثر کلاسهای رشته های رزمی که امروزه  رایج اند ، عملا بر روی بسیاری از تکنیک های کاربردی رزمی تمرین نمی شود ، حتما شما هم این اصل که در موقع لزوم بدن شما ناخود آگاه آن را اجرا کند را شنیده اید .
این اصل در گذشته ،‌مشکلی از نظر دایره تکنیک هایی که رزمی کاران تمرین می کردند ایجاد نمیکرد چون یک مبارز می توانست از تمامی این تکنیک ها در یک مبارزه استفاده کند ، اما حالا که اکثر این رشته ها ورزشی و تابع مقرراتی شده اند ، شما باید بین تکنیکهای مجاز و غیر مجاز تفکیک قائل شوید .
بنابراین نه تنها انتخاب رشته رزمی شما باید با توجه به هدفتان باشد بلکه نحوه تمرینات شما و تکنیکهایی که روی آن تمرکز میکنید هم باید با هدف شما متناسب باشد . اگر هدف یک رزمی کار حرفه ای شدن است و بعد مرتبا روی تکنیک های مثلا قفل و یا پرتابی تمرین کنید ، نتیجه این میشود که این تکنیک ها ملکه ذهنتان می شود و در برابر حریف نا خود آگاه از آن استفاده می کنید و طبیعتا مرتبا اخطار میگیرید !
این همان دلیلی است که به خاطرش بیشتر مربی ها در باشگاهها فقط روی تکنیکها مجاز تمرکز میکنند و آن ها را آموزش میدهند اما از طرفی اگر فقط روی تکنیک هایی که در مسابقات مجاز هستند تمرکز کنید و باقی تکنیک ها را ندیده بگیرید در حالی که هدف اولتان  دفاع شخصی است  آنگاه در یک مبارزه واقعی عملا از شانس بسیار اندکی برای پیروزی برخوردارید .
پس چکار باید کرد ؟؟
جواب ساده است ، اولویت و هدفتان را مشخص کنید تا مشخص شود که دقیقا باید روی کدام تکنیکها تمرکز کنید .
چند نکته را هم پیرامون این مطلب :
1-یادتان باشد که بین مبارزه در مسابقات و مبارزه در خیابان و مبارزه و نزاع واقعی تفاوت زیادی هست .
2-منظور این بحث این نیست که تمامی تکنیک هایی که در روش آمادگی برای مسابقه به کار میرود برای دفاع شخصی بی فایده است ! منظور اکثریت آنها است .
3-برخی رشته ها هم هستند که از این بحث تقربا فارغ هستند چرا که ماهیت بسیار خشن و سختی دارند و کاملا برای مبارزه های واقعی می توان از تمامی فنون آنها استفاده کرد.

آیا از ضربه خوردن می ترسید ؟

اگر جواب شما منفی است یا غلو میکنید یا معنی شجاعت را با حماقت اشتباه گرفته اید .

همه ما از ضربه خوردن و آسیب دیدن می ترسیم . در واقع این عکس العمل طبیعی بدن ماست .البته منظور از ترس آن جنبه منفی که معمولاً در ذهن داریم ، نیست.
شاید بتوان با کمی واقع بینی ترس را با قدرت عکس العمل مترادف دانست . یعنی بدن ما به محض برخورد با یک عامل ناشناخته یا تهدید آمیزبلافاصله مقداری انرژی آزاد میکند حال اگر ما برای مقابله با آن عامل خاص تعریفی داشته باشیم انرژی آزاد شده صرف انجام عمل مذکور میگردد (عکس العمل بدن - حالت مثبت) در غیر اینصورت این انرژی خود را به صورتهای مختلف مثل فریاد کشیدن آزاد میکند (ترس - حالت منفی) .
در هنگام کومیته شما باید برای بدن خود در مواجهه با اجرای یک تکنیک تهاجمی توسط حریف یک تعریف ارائه کنید . در غیر اینصورت انرژی که بدن شما در واکنش به اجرای ضربه حریف و قرار گرفتن در حالت خطرناک آزاد میکند با حالاتی چون دستپاچگی ، ترس و در نهایت خارج شدن کنترل مبارزه از دست شما به هدر خواهد رفت .
جایگزین مناسب و در واقع همان تعریفی که ما باید به بدن ارائه کنیم ، همان تکنیکهای دفاعی هستند ، این کار را میتوان با روشهای مختلف تمرینی انجام داد که در اینجا به یک نمونه ساده آن اشاره میکنیم :
از حریف تمرینی خود بخواهید ضربه یته یا متو خودش را البته با کنترل شدید به روی شما اجرا کنید و شما در عین حال که به او اعتماد دارید سعی کنید که پلک نزده و سر خود را به عقب نکشید و بار ها و بارها این عمل را تمرین کنید بعد از مدتی این عمل را با یک دفاع همانند ناگاشی اوکه انجام دهید .
احتیاج نیست که دفاعی کامل انجام شود فقط برای منحرف کردن ضربه حریف یک اشاره کوچک نیز کافی است .
پس از تسلط کامل به روی آن ضربه ای نیز به عمل خود اضافه کنید ، بدین صورت که در هنگام اجرای تکنیک یته یا متو از سوی حریف ، شما پلک نمیزنید ، سرتان را عقب نمی کشید و دفاع مناسب انجام میدهید و صربه ای مناسب ( مثل دوبل کیانزا)‌ انجام می دهید .
تمرینات مکرر با این روش بدن شما را به این تعریف دست پیدا میبکند که با مشاهده برخورد یک ضربه به سمت خود  انرژی آزاد شده که بدن شما در واکنش به این حالت انجام داده ، صرف اجرای یک تکنیک دفاعی کند .
البته این حالت به این سادگی که مطرح شد به دست نمی آید ، اما به هر حال غلبه بر ترس مثل هر مهارت دیگری نیاز به تمرین مکرر و پشت کار دارد .

کنترل تمرین از طریق ضربان قلب ( تعداد ضربان قلب مجاز برای ورزشکاران در سنین مختلف )

يك مربی همواره باید برنامه های تمرینی خود را از نظر اجرا تحت کنترل داشته باشد ، تا بتواند يك ارزیابی صحیح از برنامه های داده شده به عمل آورد و چنانچه لازم باشد اصلاحات مورد نیاز را در برنامه تمرینی خود به عمل آورد.
لذا باید در سه مرحله تمرینی يعني : گرم کردن، تمرینات هوازی وتمرینات غير هوازی ورزشکار را تحت کنترل داشته باشد تا دریابد آیا آنچه هدف برنامه تمرینی بوده است رسیده است یا خبر؟ با چند روش مي توان ورزشکار را کنترل نمود كه آیا به آن دامنه كار تعریف شده رسیده است یا خبر ؟ براي مثال وقتي به تيم دستور گرم كردن مي دهد بايد كنترل كند كه آيا واقعا بدن وي گرم گرديده است يا خير؟ يا آيا در تمرينات هوازي ورزشكار در همان حد خواسته شده كار كرده است يا نه ، زیرا ممكن است ورزشكار فراتر از خواسته مربي شدت كار را بالا برده و يا بر عكس، در آن شدت ، كار نكرده باشد.

يكي از اين روش ها اندازه گيري اسيد لاكتيك خون ورزشكار است زيرا ميدانيم در فعاليت هاي مختلف با شدت هاي گوناگون ، مقدار تجمع اسيد لاكتيك در بدن متفاوت مي باشد. اما چگونه يك مربي مي تواند در وسط تمرين اسيد لاكتيك را اندازه گيري كند ؟ پس راه آسانتري را بايد جستجو نمود.

ساده ترين راه، اندازه گيري ضربان قلب ورزشكار است ، يعني با اندازه گيري ضربان قلب ورزشكار با پارامتر هاي از پيش تعيين شده مثل سن و ضربان قلب ورزشكار در حالت سكون مي توان به اين هدف رسيد. وقتي مربي به ورزشكاري دستور گرم كردن (warm up ) مي دهد بايد ضربان قلب وي برابر فرمول زير محاسبه كند و ضربان قلب كه به اين محدوده رسيد نشان مي دهد كه بدن گرم شده است و آماده تمرين مي باشد.
ماكزيمم ضربان مجاز قلب ورزشکار = سن ورزشکار – 220
ضربان قلب كاري = ضربان قلب ورزشکار در حالت سكون – ماكزيمم ضربان قلب ورزشکار
ضربان قلب در حالت گرم كردن= ضربان قلب در حالت سكون + (4/0×ضربان قلب كاري)

براي مثال اين محاسبه براي يك ورزشکار 30 ساله كه ضربان قلب وی در حالت سكون 70 ضربه در دقيقه مي باشد به شرح زير است
ماكزيمم ضربان مجاز قلب 190=30-220
ضربان قلب كاري 120=70-190
ضربان قلب مجاز براي گرم كردن 118=70+48 70+(4/×120)

محدوده ضربان قلب ورزشكاري كه استقامتي هوازي كار مي كند به شرح زير است:
ضربان قلب در حالت سكون + (6/0×ضربان قلب كاري)
و اگر ورزشكار در آستانه غير هوازي كار مي كند يعني بين مرز هوازي و غير هوازي كار وتمرين مي نمايد ضربان قلب وي به شرح زير محاسبه ميگردد:
ضربان قلب در حالت سكون + 7/0 ×ضربان قلب كاري

براي مثال يك ورزشكار 30 ساله كه ضربان قلب وي در حالت سكون 60 است
محدوده ضربان قلب وي در حالت آستانه غير هوازي به شرح زير مي باشد:
ماكزيمم ضربان قلب 190=30-220
ضربان قلب كاري 130=60-190
151=60+91=60+(7/0×130)

ضربان قلب يك ورزشكار با مشخصات ذكر شده فوق وقتي كه در آستانه غير هوازي كار مي كند .

 اما محاسبه ضربان قلب همان ورزشكار 30 ساله كه ضربان قلب وي در حالت آرامش و سكون 60 است در زمانيكه در آستانه اسید لاكتيك يعني غير هوازي كار مي كند به شرح زير است.
ضربان قلب ورزشكار در حالت سكون +9/0×ضربان قلب كاري
ضربان قلب كاري 130 =60-190 à ماكزيمم ضربان قلب 190 =30-220
177 =(60+117) =60+(9/0×130)

ضربان قلب ورزشكاري كه در سيستم اسيد لاكتيك يا غير هوازي كار مي كند
پس با توجه به ويژگي هر ورزشكار مي توان از روي ضربان قلب وي مشخص نمود.

مروری بر آسیب های هنر های رزمی
 

پرداختن به ورزشهای رزمی در بین افراد به مقاصد مختلفی صورت می گیرد. این امر می تواند بعنوان هنری در جهت تناسب اندام و افزایش انعطاف پذیری یا برای رقابت و مسابقه و یا به منظور دفاع شخصی مورد استفاده قرار گیرد. بر خلاف آنچه تصور همگانی است میزان بروز آسیب های جدی در این ورزش به نسبت پائین است مثلاً میزان بروز آسیب در ورزشهای رزمی در حدود 10/1 فوتبال است و 2/1 کشتی است.میزان بروز صدمات با میزان مهارت ورزشکار ( رنگ کمربند ) رابطه معکوس دارد.
از سویی شدت صدمات ایجاد شده با میزان مهارت ورزشکار در رابطه مستقیم قرار دارد ( بخاطر استفاده از مانورهای ترکیبی و خطرناکتر ) لذا هر چه فرد با مهارت تر و حرفه ای تر شود اگر چه میزان آسیب ها در وی کاهش می یابد اما اگر صدمه ببیند احتمال شدیدتر بودن آن افزایش می یابد. 

فرکانس
• احتمال صدمه دیدگی در ورزشهای رزمی در حدود 17 در 100/000 نفر است. این میزان در فوتبال 167 در 100/000 و در بسکتبال 188 در 100/000 و در کشتی 26 در 100/000 است.
• 60% از آسیبهای مرتبط با ورزشهای رزمی در هنگام تورنمنت های ورزشی و 40% آنها در زمانهای غیر از تورنمنت رخ می دهد.
• در کاراته احتمال صدمه دیدگی بدنبال اصابت مشت بیشتر از احتمال صدمه به دنبال ضربات پا است.
• در کانگ فوتوآ احتمال صدمه دیدگی بدنبال ضربات پا بیشتر از احتمال صدمه بدنبال اصابت مشت است.

علل صدمات در ورزشهای رزمی
• اصابت ضربات مستقیماً به بدن.
• مانورهای تعادلی و چرخشی

• حرکات تکراری مثل رقص پا یا مشت زدن به میت بصورت متوالی (احتمال شکستگی پا در اثر استرس )

شایع ترین و شدیدترین آسیب های مرتبط با ورزش های رزمی
- شایعترین صدمات و آسیب های ورزشی در ورزشهای رزمی عبارتند از: له شدگی ها، خراشیدگی ها و کشیدگی های رباطی و عضلانی تاندونی.
- شدیدترن آسیب های مرتبط با این ورزش عبارتند از ضربات به سر و صدمات مغزی و پارگی احشای داخل شکم مثل کبد و طحال.

انواع صدمات نواحی خاص بدن

• صدمات سر و گردن :

این صدمات عمدتاً عبارتند از : پارگی و خونریزی از بینی و کبودی دور کاسه چشمی که اغلب در اثر اصابت مشت به صورت و گاهی هم در اثر اصابت پا به صورت رخ می دهد. امکان دارد خراش قرنیه در نتیجه کشیده شدن ناخن به قرنیه رخ دهد. شدیدترین حالت عبارتست از آسیب مغزی بدنبال اصابت پا طی حرکت چرخشی فرد می باشد در این موارد که ضربه شدید به سر وارد شده است باید حتماً بررسی از نظر آسیب همراه در گردن صورت گیرد. استفاده از کلاه های محافظ می تواند جلوی آسیب های بافت نرم صورت را بگیرد اما درجلوگیری از صدمات مغزی همراه با اصابت پا به سر چندان موثر نیست.

• آسیب های اندام فوقانی :
شایعترین آسیب عبارتست از کبودی های ساعد و مچ.
در رفتگی ساعد اگر رخ دهد عمدتاً از نوع خلفی است در حالیکه در رفتگی شانه اگر رخ دهد در 95% موارد از نوع قدامی است. آسیب های ورزشی شایع دیگر عبارتند از شکستگی ها و کشیدگی های رباطی ( بخصوص در شانه ) و کشیدگی های عضلانی.

• آسیب های اندام تحتانی :
شایعترین آسیب اندام تحتانی کبودی ها در نواحی ساق، داخل ران و پشت پا می باشد.
زانو محل آسیب پذیری در ورزش می باشد. در ورزشهای رزمی بخصوص کانگ فوتوآ که فرد دائم به جلو و عقب می رود و حرکات تعادلی زیاد است زانو بیشتر مستعد آسیب در اثر اعمال نیرو به جلو یا عقب یا طرفین داخلی و خارجی آن است.
آسیب های زانو می تواند به منیسک ها یا رباطهای زانو وارد آید یا به کشکک وارد شده و سبب شکستگی یا دررفتگی آن گردد. همچنین می تواند منجر به شکستگی استخوان در محل زانو شود و در موارد نادر منجر به دررفتگی زانو شود که حقیقتاً یک اورژانس محسوب می گردد.
پیچ خوردگی و شکستگی مچ پا از آسیب های شایع در ورزشهای رزمی محسوب می شوند. همچنین آسیب به انگشتان اول و دوم و پنجم نیز شایع است و احتمال دارد در دراز مدت در این انگشتان آرتروز رخ دهد.

• آسیب ارگان های شکم:
در ضربه به شکم بخصوص ضربات چرخشی پا احتمال آسیب ارگانهای شکمی مثل کبد، طحال، کلیه و پانکراس ( لوزالمعده ) وجود دارد. همچنین یک ضربه کنترل نشده پا می تواند به آسیب بیضه ها و خونریزی آنها منجر گردد که استفاده از محافظ توصیه می شود.

• آسیب قفسه سینه :
در اثر مشت قوی یا ضربه شدید پا به قفسه سینه احتمال شکستگی دنده یا التهاب قسمت قدامی دنده ( کوستوکندریت) و در مواردی ورود هوا به داخل پرده جنب وجود دارد.

آسم و ورزش رزمی
در افرادی که آسم در آنها بخوبی کنترل است و نیز در افرادی که مبتلا به آسم ورزشی بوده اند و این امر در آنها کنترل شده است می توانند به ورزشهای رزمی بپردازند. نکته مهم این است که این افراد چنانچه قبل از پرداختن به تمرین یا مسابقه بخوبی و به مدت کافی بدن خود را گرم کنند ( با نرمش ) بخاطر اتساع کافی برونش ها قدرت تحمل بیشتری در مقابل حمله احتمالی آسم پیدا می کنند و کمتر دچار حملات احتمالی خواهند شد.

تشنج و ورزشهای رزمی
نشان داده شده است که یک برنامه منظم ورزشی می تواند به کنترل حملات تشنج در افراد مبتلا کمک شایانی کند. اما اینکه فردی با سابقه تشنج می تواند به ورزشهای رزمی بپردازد یا خیر بر عهده پزشک است که تصمیم می گیرد.

پیشگیری از آسیب ها در ورزشهای رزمی
استفاده از وسایل محافظتی برای ساق، پا، دست، بازو و قفسه سینه می تواند میزان صدمات را کاهش دهد. کلاه مناسب در تکواندو اهمیت دارد. استفاده از محافظ های دندان و بیضه اهمیت دارد. گرم کردن مناسب حداقل 15 دقیقه قبل از مسابقه و عمدتاً با انجام حرکات کششی به نحو محسوسی صدمات ورزشی را در این ورزش کاهش می دهد. توجه داشته باشید درصد قابل ملاحظه ای از صدمات در هنگام خستگی ورزشکار رخ می دهد، لذا هر گاه خسته شدید استراحت کنید.

درچه آسیبهایی نباید مسابقه یا تمرین را ادامه داد
- شکستگی ها
- صدمات مغزی که منجر به اختلال در تعیین مکان و زمان و یا اختلال در حافظه شده اند و بخصوص آنها که سبب عدم هوشیاری شده اند.
- صدمات چشمی که دید را مختل کرده اند مثل کبودی های شدید یا خراشیدگی قرنیه.
- موارد خاص از صدمه به بیضه ها که در آنها بهبود درد رخ نداده یا متورم شده و خونریزی دارند.

چه افرادی نباید بصورت رقابتی ورزشهای رزمی را انجام دهند
- آنها که دچار التهاب قلبی هستند ( کاردیت )
- افرادی که فشار خون آنها کنترل نشده است.
- افرادی که بیماری قلبی مادرزادی شدید دارند.
- افرادی که تشنج در آنها بخوبی کنترل نشده است.
- عدم وجود یک چشم.
- داشتن یک کلیه.
- بزرگی کبد.
- بزرگی طحال
- نارسایی ریوی
- ناپایداری مفصل بین استخوانهای اطلس و آسه درگردن
- افرادی که بیماری پوستی عفونی و قابل انتقال دارند ( تا زمانیکه عفونت در آنها خوب نشده یا قابلیت انتقال دارد).

تمرین زدگی در ورزشکاران

به خستگی طولانی مدت و افت عملکرد ورزشی یک ورزشکار که غالبا براثرافراط درتمرین یااجرای برنامه های غلط تمرینی ایجاد می شود. تمرین زدگی (Overtraining ) گفته می شود. میزان شیوع دقیق تمرین زدگی در رشته های مختلف ورزشکاران کاملاً مشخص نیست اما گزارش های متعددی ازشیوع این وضعیت ناخوشایند در ورزشکاران رشته های بسکتبال، مشتزنی، دوچرخه سواری، شنا، دو ومیدانی، جودو وکشتی ارائه شده است . به عنوان مثال، میزان شیوع تمرین زدگی درشناگران حدود ۱۰ تا۴۰ درصد و در دوندگان بین ۱۰ تا۶۰ درصد گزارش شده است . ● علل اصلی تمرین زدگی ازمیان علل مختلفی که تاکنون درمورد تمرین زدگی گزارش شده است می توان سه علت اصلی را برشمرد : ۱) استراحت ناکافی بین جلسات ۲) نامناسب بودن حجم وشدت تمرینات ۳) افزایش ناگهانی فشارتمرین ازعلل مهم دیگر می توان به اجرای تمرینات قدرتی شدید، مسافرت ها ومسابقات مکرر، یکنواختی برنامه تمرینات وعدم استراحت ورزشکار درطول تمرین اشاره کرد. عواملی مثل تغذیه نادرست، ناکافی بودن خواب واستراحت، اضطراب در زندگی روزمره، فشارهای شغلی وتغییرات یا بی نظمی های زندگی ازجمله این عوامل است . به عنوان مثال، کشتی گیرانی که درجریان کاهش وزن شدید قراردارند، استعداد بیشتری برای ابتلا به تمرین زدگی دارند. * علائم ونشانه هـــا اگرچه تعداد علائم ونشانه های گزارش شده تمرین زدگی بیش از۱۰۰ مورد است با این حال می توان علائم زیر را به عنوان مهمترین موارد آن درنظر گرفت . ▪ علائـــم جسمانی: ـ افزایش دردهای عضلانی ـ افزایش ضربان قلب و فشارخون در حال استراحت ـ کاهش توان هوازی ـ تحریک پذیری عصبی ـ تولید مقادیر زیادتر لاکتات درعضلات در حین اجرای فعالیت ـ افزایش استعداد ابتلا به بیماری های عفونی ـ دردهای مفاصل و عضلات که بین دو جلسه تمرین از بین نرود ـ تورم غدد لنفاوی ـ طولانی شدن زمان التیام زخم ها ـ افسردگی ـ اختلال در خواب ـ اختلالات خلقی ـ کاهش اعتماد به نفس ـ کاهش اشتها ـ احساس عدم امنیت ▪ علائم تمرینی ـ افت عملکرد ـ افزایش طول دوره های بازگشت به حالت اولیه ـ کاهش سرعت، قدرت و استقامت، افزایش زمان عکس العمل ـ استعداد بیشتر به صدمات ورزشی ● پیشگیری ازتمرین زدگی پیشگیری از تمرین زدگی، بهتر و مؤثرتر از درمان آن است.نکات مهم در این زمینه عبارت است از: - فشار ( شدت وحجم ) تمرین را به تدریج بالا ببرید . هیچگاه در هرهفته بیش از ۱۵ تا۱۰ درصد برحجم یا شدت تمرینات نیفزایید. - اصل تنوع را درتمرینات رعایت کنید . گاهی از ورزش های دیگری که از نظر دستگاه های انرژی مشابهت زیادی به رشته ورزشی شما دارند استفاده کنید ( مثلا تمرین تفریحی بسکتبال برای کشتی گیران) - در طراحی برخی از جلسات تمرین از خود ورزشکاران کمک بگیرید. - پیش بینی روزهای تعطیل در برنامه تمرینات لازم است. هر هفته حداقل یک روز تعطیل کنید. - بین فصول مختلف تمرینی از دوره های استراحت کامل سود جویید. - از جلسات تمرینی که موفقیتی برای ورزشکار درپی دارد استفاده کنید . - ورزشکاران را تشویق به تغذیه مناسب کنید. - با نزدیک شدن به فصل مسابقات، از فشار ( به ویژه حجم ) تمرینات بکاهید. - از روش های نشاط آور ( مثل ماساژ، آرام تنی، آب درمانی، دوش آب ولرم ) برای بازسازی بدن ورزشکاران بین هر دو جلسه تمرین استفاده کنید . - صدمات و بیماری های کوچک را جدی بگیرید و با توجه به آنها شدت و حجم تمرینات ورزشکار را تنظیم کنید. - در فواصل زمانی منظم، ورزشکاران را در آزمون های آمادگی جسمانی شرکت دهید تا از میزان پیشرفت یا پسرفت واقعی آنها آگاه شوید. - از ورزشکاران در معرض خطر ( نوجوانان و جوانان، میانسالان و کسانی که به شدت تمرین می کنند) غافل نشوید ۰ به برنامه تمرینی آنها توجه بیشتری کنید . - خواب ورزشکار باید کافی باشد وگرنه در مرحله تمرینات جدی به سرعت دچار تمرین زدگی می شود. ● درمان ورزشکار تمرین زده در صورتی که ورزشکاری مبتلا به تمرین زدگی شد، باید هر چه سریعتر درمان در مورد وی آغاز شود . همان گونه که در قسمت علائم و نشانه ها توضیح داده شد، علائم تمرین زدگی پرشمار است. از همین رو، تشخیص دادن تمرین زدگی کار دشواری است و بهتراست ورزشکار یا مربی با مشاهده بخشی از این علائم (پرسشنامه تشخیص اولیه تمرین زدگی)، به پزشک مراجعه کند تا با استفاده از معاینات و آزمایش ها تشخیص و درمان لازم در مورد او صورت گیرد . با این حال چند نکته مهم در درمان ورزشکاران تمرین زده وجود دارد که ذکر آنها لازم است. ـ بهتر است ورزشکار حداقل ۳ هفته به استراحت بپردازد . ـ گاهی حتی لازم است ورزشکار با نظر پزشک تا ۳ ماه استراحت کند. ـ بهتراست تنها از فعالیت های سبک و ملایم مثل پیاده روی و شنا سود جسته شود. ـ چنانچه شدت علائم روانی زیاد باشد، باید حتما ورزشکار به یک روانپزشک یا روانشناس ورزشی مراجعه کند عمر گر میگذری ، بگذر خیالی نیست بگذر موهایم سپید کن ملالی نیست *** همه درد است اندر وجود بگذر تباهم کن دگر نایی در افسرده جانم نیست